Wetenschappelijke betekenis | | Teicoplanine is een glycopeptide antiobioticum geproduceerd door Actinoplanes teichomyetius, en is feitelijk een mengsel van 6 chemisch nauw verwante moleculen. Qua structuur, werkingsmechanisme, spectrum en eliminatie gelijkt teicoplane goed op vancomycine. Het is een inhibitor van de celwand synthese en is alleen actief tegen gram-positieve bacteriën, meer bepaald tegen methicilline gevoelige en methicilline resistente stafylococcen, met een typisch MIC < 4 µg/mL. De MIC waarden voor voor Listeria monocytogenes, Corynebacterium spp, Clostridium spp en gram-positieve, anaerobe kokken liggen tussen 0.25 en 2 µg/mL. Non-viridans en viridans streptokokken, S. pneumoniae en enterokokken worden geïnhibeerd door concentraties die liggen tussen 0.01 en 1 µg/mL. Sommige stammen van stafylokokken, zowel coagulase-negatieve als coagulase-positieve, en ook enterokokken en andere organisme die intrinsiek resistent zijn aan vancomycine, zijn resistent aan teicoplanine.
Teicoplanine is sterk eiwit-gebonden in het plasma (90 à 95%). Het heeft een erg lange plasma halfwaardetijd (tot meer dan 100 uren bij patiënten met een normale renale functie), waardoor het kan worden toegediend in 1 dosis per dag (6 à 30 mg/kg voor volwassenen), via musculaire injectie. De dosis moet worden aangepast bij patiënten met nierinsufficiëntie.
De eliminatie gebeurt hoofdzakelijk door renale excretie van het onveranderde molecule. Bij nierinsufficiëntie vermindert de excretie en is er ook een grotere interindividuele variabiliteit in excretie, vooral bij patiënten in kritische toestand. Variabele kinetiek wordt ook gezien bij patiënten met brandwonden en bij patiënten met een geschiedenis van intraveneus druggebruik. Onder die omstandigheden helpt monitoring van de plasma spiegels om een correcte dosering in te stellen.
De belangrijkste nevenwerking is huiduitslag. Hypersensitiviteit, koorts en neutropenie zijn eveneens beschreven. Ototoxiciteit is zeldzaam. |