Wetenschappelijke betekenis | | Amiodarone is een anti-aritmicum van klasse III.
Indicaties: voorkamerfibrillatie, ventrikelaritmieën.
Bioavailability bij orale toediening is ongeveer 30%.
Zeer lipofiel en sterk eiwitgebonden in de circulatie, accumulatie in vet.
Het wordt hepatisch gemetaboliseerd tot het actieve metaboliet desethylamiodarone.
Het eliminatie halfleven van amiodarone is erg lang (weken tot maanden).
Aanpassing van dosering is normaal niet vereist bij renale, hepatische of cardiale insufficiëntie.
Ongewenste effecten: hypotensie (bij IV toediening), nausea, schildklierfunctiestoornissen, corneaneerslag, bradycardie, levertoxiciteit, interstitiële longafwijkingen. neuritis, fotosensibilisatie en pigmentatie. Amiodarone onderdrukt het metabolisme en/of eliminatie van meerdere andere geneesmiddelen zoals warfarine, andere anti-aritmica (flecainide, procainamide, quinidine) en digoxine.
Bijzondere voorzorgen: regelmatige opvolging van de schildklierfunctie (om de 6 maand), regelmatige oftalmologische controle (jaarlijks), protectie van de huid tegenover UV-stralen, let op irritatie van perifere vene bij intraveneuze toediening.
Interacties: digoxinespiegels worden verhoogd door amiodarone, potentialisering van anticoagulantia. |